Reismee - hoe het met mij gaat na negentien maanden - Opa Syndroom

Hoe het met me gaat? Door te verhaal te schrijven en te delen hoop ik er kracht uit te halen. Hieronder een diepe update van hoe het met mij gaat.

Flow5 bij de Poeziebus Zwolle. Ik was contactpersoon Poëziebus Halte Leeuwarden. Zo ging ik een extra dag verder mee. Freestyle rap over passies.

Waarnemingen
Bij mijn waarnemingen ben ik mentaal en fysiek moe. Uitgeput. Toe om op krachten te komen. Te herstellen van wat ik gedaan en gezien heb. Elke keer opnieuw de draad weer oppakken. Mensen en dingen die belangrijk voor mij zijn verlaten mij. Een hele hoop moois meegemaakt. Dromen verwezenlijkt.Maar ook minder leuke dingen. Die ik met me meedraag en niet van af kan zien te komen. Onplezierige momenten van huis uit meegekregen.

Bewustwording
Alles wat je als ouders niet oplost zal in een of meerdere kinderen terugkomen. Belangrijk is om mensen, kinderen, zo vroeg mogelijk tot bewustzijn te brengen. Of bewuster, want ook dat gaat in schillen.

Opa Syndroom
Ik ben vierentwintig. Heb naar mijn idee alles meegemaakt wat ik wil. Een soort opa syndroom. Voel me dan net een soort opa die al heel veel gezien en meegemaakt heeft. Ook voel ik mij tegelijk jonger en kinds; Verbaas ik mij over jongere groepen, generaties. En waar die staan.

Door het opa-idee dan ook wel eens de vraag aan mezelf: wat doe ik hier nog? Heb ik nog niet genoeg gezien? Gebaseerd op wat ik, zie, meemaak en weet heb ik vaak het idee dat ik als het ware al boven de maatschappij uitsteek. Ik zie, snap en weet waarom het doet wat het doet. De motieven.
Het lijkt of ze stil staat. Niet veranderd. Waarbij mij de verbazing opkomt waarom ze niet meer snapt, begrijpt en tot uitvoering brengt. Bijvoorbeeld te zien wanneer een vrouw met dochter de Nieuwestad overgaat. Of de uitingen van tieners.

Mainstream multimedia
In muziek, Hip Hop, mainstream multimedia etc. valt me veel af. Veel mensen kiezen om met elkaar dezelfde realiteit te kiezen.En gebaseerd op wat een ander denkt hoe het hoort, mag ik radio-reclames, bill-boards, tv-series, tijdschriften, commercials etc. aanhoren. Waarmee je je omringt zal sterk neigen om ook tot jou realiteit te worden. Soap series, drama series, actiefilms, geweld, oorlog, etc noem maar op.

Ljouwert, it plak wer ik wenje

Waarom krijg ik van jongs af aan al films te zien die gaan over thema's als strijd? Waarom is oorlog en geweld mainstream. Waarom zijn veel machthebbers als vierjarigen; zonder leeftijdsdiscriminatie bedoel ik daar mee te zeggen: Waarom is de maatstaaf dat mensen dualistisch, egocentrisch, onwetend is? Waarom vindt men de eigen 'maatstaaf' 'beter' en waarom worden andere volkeren en groepen daar onderhevig aan? Zowel in de geschiedenis als hedendaags.Westerlingen die indianen vermoorden. Westerlingen die de consumptiemaatschappij naar andere werelddelen willen brengen.

Planeet aarde
Het is moeilijk om me welkom op aarde te voelen. Zoveel kan ik zien, horen en weten. Met nog steeds de verbazing waarom fundamentele inzichten niet al in de kinderperiode worden meegedeeld.Waarom ik eerst bijna twintig jaar een soort systeem tot mij krijg. Een manier hoe blijkbaar alle mensen uit mijn omgeving het leven beschouwen.

Hopend
Hopend op de paar die me nog volgen. Terwijl ik het schrijf. Terwijl jij het leest. En nee, ik heb de rebus nog niet opgelost. Hoe ik profijt uit deze inzichten haal. Het is eigenlijk een droom. Meer zien, meer weten, meer kunnen redeneren dan een ander. Maar, nee. Daar zijn 'vakjes' en pietje precies papieren voor bedacht. Ondanks een afgeronde HBO, en al had ik helemaal geen, komt men te kort. Het gaat om 'ervaring', een leeftijd die dat kan bewijzen, de juiste papieren; waarvoor overal iets specifieks voor wordt gevraagd, en ...

En ja, wat nog meer? Is het normaal dat mensen zich hopeloos voelen met hun talenten? Is het normaal dat mensen worden geweigerd voor een passende masteropleiding, oftewel dat het overkomt of er discriminatie is wanneer iemand zijn talenten voor de 'maatschappij' wil inzetten? Alom om slechts een positie in te nemen om wat te doen met wat diegene al ziet en weet.

Tot slot
Is het normaal dat er bureaucratie en angst heerst? Zowel in bevoegdheden, onderwijs als de sociale sector? Als ik dan wel een beetje materialistisch mag wezen. Dan het volgende. Waarom zijn het gros van de functies die ik kan, talent voor heb, in getraind en geoefend ben onbetaald? 'Het is vrijwilligerswerk, maar dat geeft niet. Ga maar op straat leven. Daar pas je wel bij.'

Mijn conclusie / een diesel
Het antwoord zit nog steeds in mij. Waarschijnlijk heb ik nog donkere energieën in mij zitten. Die voor een deel deze 'bad-fortune' aantrekken. Die ervoor zorgen dat ik mij soms verlaten en klaar voel. Dat ik gebeurtenissen naar me toe trekt.

Ik zie alleen nog niet goed waar m'n altijd positivisme tot geleid heeft. Althans voor een splitseconde. Ik heb mensen, ik heb fijne momenten en ik heb een prima leven. Ambities om nog voor te gaan. Ik heb nog aardig veel spanningen in mijn lijf. Ik ben voor een groot deel af van mijn acne. Het is nog steeds niet 'mijn tijd'. Een diesel die op gang komt. Gevoelsmatig een laatbloeier. Iemand die moeite heeft z'n emotie te tonen. Bij mijn weten komen wetenschappers en kunstenaars heel schaars voor hun 26e tot ontpopping; Bijvoorbeeld tot het uitbrengen van boeken.

Een van de tekeningen die ik maak. Welke ontstaan vanuit het onderbewuste. Na z'n nek te hebben getekend vond ik het op een zwart gat lijken. Toen zijn er i.p.v. schouders de teksten bijgekomen.

p.s. Zondag 10 december sta in de finale van het Friese songfestival ''Liet''. Te Neushoorn, hoofdpodium. Kom ook en juich me naar de Europese Finale!

Mei de fourten yn it san, kalde kletser yn é han!

Reis Verder - online blog #17

Net als het reizen door nederland gisteren/eereergisteren, lichtelijk tot mn verbazing, als eigen terrein, gebied, aanvoelt kwam ik ook Hongerije en daarmee budapest binnen. Niet een gebied buiten eigen comfortzone, buiten dagelijks terrein van betreden. Terwijl ik meende dat Friesland en Groningen me al voor een deel had opgeslokt. Als terrein van zijn. Met plezier zit ik in het vliegtuig dat optrekt. Hmm,,, jippie, he, ik zit weer in het vliegtuig. Kleine vier maanden geleden dat dat gebeurde wanneer je de tijd als chronologisch neemt.

Na een kleine drie maanden zat ik op de rand van verhuizen. Bijna kon ik een foto en bericht plaatsen. Drie maanden in Nederland, op Nederlandse bodem aanwezig. Nog lichtelijk gealieneerd en deels nog steeds in staat om dit terrein als buitenstaander, iemand met de ogen van buitenaf te bekijken.

Af en toe verbaas ik me over normen en waarden en reacties daaruit vloeiend.

Eerst neem ik het in me op als verbazing. Later grote kans dat ik het als normaal overneem.

Zo stonden ergens de microfoontjes nog aan en werd de spreker nog gehoord ging het verhaal. Hmm. Maar alles wordt toch uberhaupt al gehoord. Door bijvoorbeeld een God. Vreemd dan toch dat er dan zo'n aandacht wordt besteed aan wat een, medemensen horen.

Juist. Medemensen zijn erg beïnvloedbaar. Net als bij de opkomst van wwII waarin het volk gepaaid en gekneed werd als klei, zijn we daar als maatschappij, als mens, daar niet veel vandaan. Op langere termijn lijken we niet als mens, als eigen kiezend wezen te functioneren. Dat we geleerd hebben van wat er is gebeurd, dat lijkt me het grootste verschil dat we als mens minder makkelijk te pooien zijn. Hmm.

Lichtelijk met een heimwee en een periode achter me die als te kort kan worden beschouwd ben ik dankbaar voor wat ik deze periodes meemaak en wat deze plaats, Nederland, Europa, ... de wereld? me brengt.

In staat gesteld om Nederland slechts als m'n volgende bestemming te zien. Waarschijnlijk om.de zwart- , om.de drempel en daarmee het zwart-wit beeld te verkleinen. ..#. van hé ik ben weer in Nederland/hier/ombeschrijfbaar/ een omgeving die ik deels als stekelig ervaar. De westerse (?), wereldse (?), nederlandse cultuur als schip met volle zeilen. Volle zeilen in ontwikkeling, doorgroeimogelijkheden, of een plek waar we niet eens stil kunnen staan. Grote kans dat ik het op die manier omschrijf door het stukje reisen, reisende zijn in Maleysia en het contrast, met een vaste plek/ ## midden in de nl cultuur te staan en daar ook als pion als onderdeel in te functioneren. Zo had en heb ik een opleiding af te ronden. Het is denk ik meer dan alleen een pro-actieve houding.

Ik herinner toch wel een bepaalde rust, oase, stil gebied. Een ... tijdsarea waarin ik niet perse verlangens, grote ambities of : wensen had. Ik was, en ben vast wel weer : ), in staat om alles los te laten. Van zowel ambities als .. andere zaken (?). Ik denk dat ik uit een soort van handigheid ervoor heb gekozen om te handelen naar wat de omgeving me vraagt. Daarmee (oude) hobbies, als bijvoorbeeld film, heropgepakt.

Ik ben door veel veranderingen gegaan. Aanpassen. Van metropool naar dorp aan de rand van een stad, zo herinner ik me, ging met veel sociale aanpassingen gepaard. ###

(waarbij ik tevens vraagtekens ging zetten of het een dorp of stad begaat).

Ja, ik heb en doe best veel moeite om ; herstel:deed : ) inzet om het leuk te vinden.

Daarmee nog niet eens meegenomen m'n eigen persoonlijke ontwikkelingen en een omgeving die eerst vooral nog reageerde op je vorige ik. Daarmee jou in het kader plaatsend, van de relatie die je ten opzichte van elkaar, zij naar jou, en jij voor hen denken in te nemen.

# Het heimwee van net sloeg dan vooral ook op z-korea, Seoul. Ik merk dat het zijn in Budapest, Hongerije, waar ik een via een studiereis naar toe ben, me helpt

Verbazing; doorgroeiem

Gedaan; veel in nl.

Welkom in mn brein.

Volgende keer meer over het doorgroeien, en daarmee ook dat ik, in m'n ogen opmerk, dat het voor mij normaal is om door te groeien wua persoonlijkheid en zichtveld, waarbij die stappen...

Hmm..

##

[p.s had graag wat foto's toegevoegd met daaraan weer verhalen, doch lukt dat via deze wijze niet]

# af geschreven za ochtend colorhostel budapest,

Reismee - Blog #16

Waar te beginnen, waar te beginnen. Zoveel gedaan, meegemaakt. Geleefd. Geleerd. Gedeeld. Vrienden gemaakt.

Inleiding

Veel heb ik gehoord dat mensen gaan reize voor ... mooie uitzichten, maar ook om er van te leren.

De culturen op de wereld te leren. Daarnaast om persoonlijk te groeien.

Als mensen reizen en het idee dat mensen naar een land trekken krijg ik interesse in wat er dan wordt geleerd, Meegemaakt wordt. Inzicht wordt gedaan. Vandaar dat ik zelf graag schrijf over bevindingen.

Ik zit er kopjes boven. Dus voor de minder geïntresseerde: je kan meteen doorgaan.

Perspectief & Afstand

Om te beginnen had ik allemaal analyses en bevindingen klaar. Zoals m'n veranderd perspectief op afstanden. Waarbij in de bus voor, wat was het?, acht uren ook maar een stukje is. Waar de mogelijkheid naar een ander land of andere stad te vliegen afstand meer tot een keuze maakt dan de afstand zelf.

Een stap verder. Dan kom ik tot inzichten in hoeverre afstand is over je perspectief zegt. En dat, inderdaad, het in iemands perspectief ver is of niet.

Kaders

In een van de vorige bloggen had ik het over gezinnen en opgroeiende kinderen. Waarbij hun kaders die om hun heen worden gelegd hun gedrag en handelen bepaald. Bij mezelf heb ik dat ook. Natuurlijk. Tot waar liggen m'n kaders waarna ik vervolgens ... gedraag. Na wat langer op dezelfde plaats te zijn gebleven zag ik mijn kaders de wereld. Ik zag mijn kaders nóg tot slechts de mogelijkheden van de wereld. .... Waarbij ik als een vis in een vissenkom mag zwemmen.

Echter veranderen kaders. Zeker als je vertrekt. Als je reist. In een nieuwe plek komt. Orienteren, kijken, te vlug beoordelen, waarbij zelfs eerst Singapore me niet zó veel beviel. Waar ik, inclusief duane stops: zelfs als je met de bus komt, nu zo' n tien uur ben.

Hardwerken

om vervolgens elke keer en gedurende lange tijd je ogen open te houden. Of: bewust te zijn van wat er gebeurd.

Het is makkelijk " in slaap te vallen" met smartphone spelletjes etc. Maar wakker worden en blijven? Daar moet je voor vechten.

Een voorbeeld zijn de opgroeiende zweedse kinderen die, als ik het zo mag zeggen en zien, binnen hun "gegeven kaders" blijven.

Voordat ze gaan inzien waarom ze zich zo gedragen hoe ze zich gedragen zijn ze volgens mij al kilometers verder qua stappen zetten naar besef. Naar inzicht. Bewustzijn.

Wat buiten hun zicht van hun kaders gebeurd zien ze niet. Dat ben je blind voor.

Ook voor mij: daar ben ik blind voor.

: P, : P, : P.

Het punt was dat gedurende in Korea etc. echt wel ben gegroeid in het "wakker zijn". Echter voelde het soms wel echt als bikkelen.

Het resultaat is dat het niet alleen voor dan is, maar dat het blijft hangen. Dat het blijft hangen als toenemende slip langs rivieren.

Ik denk dat daarom het resultaat ook is dat ik naar gebeurtenissen kijk en er compleet andere dingen van leer die niet 1 op 1 gelijk liggen met wat je voor je ziet. Veel inzichten komen als het ware gewoon bij me binnen. Bijna even simpel als dat je met je oog waar kan nemen welke vorm een architectuurwerk heeft.

[Geschreven op Jan. 14th, Deel 1]

Reis Mee - Blog #15 LES

Ik ben nog steeds niet in een zwart gat gevallen. Dat omschrijft wat reizen, doortrekken mij leert. Na het een komt het ander. Daarbij hoef je niet altijd te weten wat het volgende is. Echter wel dat er iets voor je klaar staat. vertrouwen.


Verschillende gevoelens ervaar ik. Meer dan ik anders ervaren had. "Sad" afgelopen week bij het verlaten van het diveresort "Scared", gevoelens van bang zijn. Voor het verlaten voor Kuala Lumpur en door te reizen met een medereiziger. Bang om keuzes te maken. Boos. Omdat niet alles uitpakt zoals je hoopt. En een medereiziger, al is die hier tijden lokaal ("local, plaatselijk") geweest, ook niet alles weet/zichzelf uiteindelijk tegenspreekt. Oplossingen. Etc.

Zo zou ik afgelopen nacht bij Aenon healtcentre overnachten. Maar dat ging niet door. Toen bood Robert aan om daar plaatselijk in Tempin te verblijven op zijn kosten. Ookal is dat voor een eigenlijk erg luxe hotel niet veel voor twee personen. Toch. Hij doet het wel.

Keien in Tempidan.http://aenon.org.my/

Ik ben blij met wat ik heb gekregen en waar ik ben. Ik ben nu weer in Melacca. Een toeristische doortrekplaats met luxe winkelcentrum. Daarnaast veel variatie, net als de bevolking. Zo heb ik veel Indisch gegeten als Roti. Deze plaats is rijk aan geschiedenis. Portugese, Nederlandse en later na 1600 gedeeld met Britse koloniën. Vreemd eigenlijk. Dat boten en bewoners van Europese landen gingen rondtrekken en plaatsen gingen "bezetten". De macht der sterkste zal wel hebben plaats gevonden. Met als gevolg o.a. export van lokale producten.

Epiloog
Eerst was ik compleet buiten de stad en vervolgens in het overkoepelende winkelcentrum. Het laat me verschillende levenswijzen zien. In de het winkelcentrum hoeveel kleding en mode ‘’telt’’. Terwijl ik eerst dacht dat de meeste mensen hier vooral vrij simpel waren gekleed. Het zou kunnen zijn dat veel mensen buiten dit gebied de winkelcentrums nauwelijks kennen. Zo is er een verschil te zien tussen locatie en uiterlijk.

Jaren '70 Rollerblades, new hype.

Mogelijk herken je de opmaak nog van een van de blogs aan het begin. Dit is namelijk een foto van de vakken op EWHA te Seoul. En ja. Denk dat vind je vast ook leuk om te weten. Ik heb alle vakken die ik deed gehaald. Zes in totaal. Met zelfs twee A's als eindcijfer. Toch best knap : ).

Schoolresultaten van EWHA

Pagina:https://www.facebook.com/393082854091167

Reis Mee - Blog #14 GOUD

De pot met goud te hebben gevonden. Zo voelde en ervoer ik het. Na mijn tocht van de rivier kwam ik aan in Semporna. In de bus had ik uitgezocht waar ik naar toe kon voor overnachting en het werd Scuba Tiger. Wat uit het stadje gelegen, maar aan het water. Ik slaap er in een zeer nette dormitory welke ik de eerste twee nachten deelde met een jongen net wat ouder dan ik uit China.
In Semporna was er iemand zo vriendelijk om me meteen bij het uitstappen al te helpen voor vervoer. Dusdanig dat het bij het busbedrijf leek te horen. Echter dat bleek niet zo. Hij had zelfs geld nodig om te tanken. Na uiteindelijk meer dan 2/3e van zijn eerste prijs af te hebben, bleek er op de hoek van de straat een busje van Scuba Tiger te staan. Die heeft mij vervoerd. Ik was even boos op de eerste taxichaufeur voor dat ik o.a. de mensen met wie ik in de bus zat was kwijtgeraakt. "overall"# gezien was het dus iemand die op zijn manier geld probeerde te verdienen. - Op een wat slinkse manier, maar niet met zeer kwade bedoeling. Ik als reiziger bleef rustig en heb er tot nu toe nog steeds geen spanning of stress door ervaren. Ik wist welke aannames ik deed en bleef bedenken wat ik te winnen en verliezen had. Blijkbaar een situatie en gebeurtenis waar ik voorhand al mee kon "dealen"# , mee om kon gaan en overheen was gegroeid.
p.s. tevens, door erover te typen, besef ik me dat het ook niet voor niets is. In feite had ik m'n boeking nog niet voltooid en was het nog mogelijk dat ik ergens anders uitkwam. Zo is het ook populair om op Mabul eiland te verblijven. Ik heb een fantastische oud & nieuw gehad wat vooral kwam door de mensen met wie ik omringt was. + locatie : P.


Wat is dan de pot met goud? Voor mij was het te zijn beland op de tropische eilanden. Daarnaast is het duiken hier zo mooi. Ongelofelijk. De vergelijking dat je in een subtropisch aquarium zwemt is bij de meeste duikstekken en aardig wat momenten op z'n plaats.

Mabul, eiland. Semporna gebied. Tegen schemering ben ik het eiland opgelopen en 
heb ik interactie gehad Met de plaatselijke bevolking: kinderen, gejamd.

Drie dagen verder. "Jan 5th". Ik heb bij een eiland gedoken met stroming van de zee. Hier heb ik nieuwe vissen gezien. O.a. vissen met "neuzen". En "white reef sharks". Dit zijn smalle haaien. Hier kon ik zo'n halve meter boven hangen om het diertje te bestuderen. Een vin boven op ongeveer twee derde vanaf de kop en inclusief staartvin 3 onder en drie boven, waarvan de eerste onder begint waar de eerste bovenste eindigt.
Deze beschrijving om toch maar even aan te geven in hoeverre ik bestudeer wat ik zie.
Ik ben ook dankbaar voor de duikervaring die ik hiervoor had. Vooral het trimmen, balanceren onder water, is erg handig om als vaardigheid te hebben waardoor "al zwevend" indien gewenst zo'n vijf centimeter boven een zeediertje met m'n masker kan blijven hangen.

Gisteren heb ik voor het eerst freediving gedaan: snorkelen waarmee je naar diepte komt. Zo heb ik een wrak/bouwsel kunnen zien op zo'n twaalf meter diepte.

Reis Mee - Blog #13

Gelukkig nieuwjaar gewenst iedereen!!! De mijne heb ik doorgebracht bij Scuba Tiger nabij Semporna , zuidoostelijkst puntje van Borneo. Hieronder een blog die nog geschreven had voor ankomst hier. Helaas werkt internet voor de laptop niet, dus blijven de plaatjes van de natuurtochten over aan de verbeelding.

De vorige blog staat nog niet online, maar ik type wel alvast de volgende. Dat wordt dan de derde in Malaysia zo'n vijf uur vliegen en zoveel graden zuidelijker ten opzichte van Seoul.

Vannacht en vanochtend ben ik op een resort verbleven in Sepilok. Al was het er wel kaal en niet veel medetoeristen. Wel aardig wat medewerkers. Zestig in totaal, elke dag is me verteld. Dit is dan inclusief de mensen die er aan werken om het op te knappen. Het is hier laag-seizoen. Een vrouw die er werkt werkt 26 dagen per maand. Ze krijgen dan ontbijt, lunch en avondeten. Zij gaat elke dag naar haar gezien toe, van wie de oudste 25 is en een twee en halfjarige telecommunicatie opleiding heeft afgerond. En nu een "kantoorbaan" doet.

Qua reisen geniet ik er van om nieuwe gebieden te verkennen. Om even aan te geven hoe dat gaat als reiziger het volgende. Zo was er ook een orang oetan reservation park vlakbij. Echter kwam ik er te laat achter dat de voedingstijd al was geweest en dat je dan weinig van de Oerang oetans zou zien. Dus ben uitgerust opgepikt om 12:30 voor de riviertocht zo'n twee en half uur zuidelijker van Sepilok, KotaKinabatang. Ben er dus niet geweest en heb nog geen oerang oetans gezien ^^ : p. Echter wordt het overal op de map aangegeven dat die plek een plek is om naar toe te gaan.

Dit was geschreven op zaterdag 26 december. Het resort had vrijwel geen internet. Ook mijn simkaart die ik op het vliegveld kocht had in net dit gebied geen bereik.

Het is inmiddels maandag 28 december. De "riviertocht" zoals ik het omschreef was meer een rivier en jungle ervaring. Dat je echt een tocht doet en door de rivier trekt doen ze niet. Om de eerste keer de brede bruine rivier te zien was speciaal. De jungle ook, een tropisch regenwoud jungle, al kon die eerst niet op tegen de -allround - ervaring die een museum/water dierentuin ervaring me eerder gaf.

Groei

Qua mensen en kennis ben ik ook weer gegroeid. Zo zag ik gezinnen en het valt me dan op hoe erg hun "plek" bepaalt hoe ze zich gedragen. ... enigzins vind ik het dan zonde om te zien hoe erg de positie van de kinderen hun gedrag bepaalt. Eerst knaagde het zijn met de gezinnen ook wat aan me, maar later werd het minder. Zo lijkt zo'n zwedish (:p zweeds) meisje van rond de elf als mede haar broer van rond de veertien niet uit de veren te komen. Niet te staan voor "gewoon" als persoon. Persoonlijk leert me dat hoeveel je omgeving zegt en bepaalt naar hoe iemand die opgroeit zich gedraagt. Je zou dan kunnen zeggen dat wanneer de ouders iemand vanaf het opgroeien meer ruimte geeft en méér verantwoordelijkheid of: grotere kaders om je naar te gedragen dat zo'n kind ook steviger gaat staan én met hetzelfde gemak zich "niet verschuilt" maar "er is".

Niet dat ik alleen over mensen wil praten, ; ) maar zo was er ook een meisje van een jaar of drie of twee. Een lokale dochter van een van de medewerkers. Ze zegt hallo, komt naar je toe, "is er met je". Dan denk ik, (damn) ja, wat een verschil. En het verklaart ook compleet al het gedrag dat ik in

Kota Kinabalu, de eerste stad aan de westkust van Malesië, heb mogen zien. Zo veel meer opener, spraakzamer.

Echter een verschijnsel dat ik in Zuid Korea niet zo snel tegenkom. Het kan wel eens zo zijn dat een jongen van een jaar of tien met je praat en je bijzonder vindt, maar toch in minder snel tempo. In Korea gaat het zo door bij velen, ook wanneer ze rond de twintig zijn. Een bepaald deel blijft heel erg "zelfgericht" en blijft meer bij het denken.

Zo gaf een film die een andere groep van de videoklas maakte inzicht. De hoofdrol actrice had een blinddate waarin ze iemand ontmoette die even later weer vertrok. Door de voiceover, met ondertiteling : p, bleek dan hoeveel het in haar binnenwereld deed: hoeveel het voor haar in potentie betekende.

Verder heb ik als soloreiziger nog wat mensen- en groepkennis opgedaan en hoe je daar het beste tussen kunt manoevreren en inschatting hoe een groep etc. voor jou kan betekenen. Bijvoorbeeld de verschillen tussen gezinnen, groepen en andere soloreizigers. Afijn.

Hoe is het hier? Tof!

Reis mee - blog #12 - Maleisië

Zittend in de langeafstand bus type ik m'n volgende blog. Met heel m'n hebben en houden hier ter plekke ben ik vandaag naar de terminal gegaan voor een bustocht naar Sepilok. Dit is een kleine plaats met een oerangoetanreservour. Ik ben hier naar toe gegaan om de volgende dag, morgen, een riviertocht door de jungle te doen. Dit is zaterdag vanaf begin de middag tot maandag ochtend. Het wordt dus een tropisch achtige riviertocht. M'n nieuwe vrienden van de bus had ik even terug verteld dat deze tocht, in de bus, een van de mooiste tochten die ik gehad heb is. Het is veel groen en bergen. Geen kale, maar dus vol begroeiing.

Dinsdag. Verkennen van de plaats Kota Kinabalu.

Op de eilanden naast Kota Kinabalu, inmiddels in mij gevestigd als KK [kejkej], was het soortgelijk. De woensdags zijn we daar met de boot naar toe gegaan. Naast de eilanden en tropisch aandoende stranden heb ik ook huizen die met hout boven het water zijn gebouwd van een afstand mogen zien.
Het is dus allemaal een flinke ervaring. Van te voren wist ik er nog niet zo veel van en dat had ik ook lichtelijk met opzet gedaan.

Kerst! Ja, dat wordt hier ook gevierd. Na de 's woensdags op een van de eilanden de nacht te hebben doorgebracht kwam ik de donderdag terug op KK vasteland. Toen heb ik m’n tour geboekt waar ik nu dus mee bezig ben. De 's avonds met kerstmuziek in de Lodge (Seasons Street Lodge) een kerstdiner gehad. Dus ook voor alle lezers bij deze een fijne kerst gewenst al mocht ie al wel of niet meer op tijd aankomen ; ). (Dan alvast voor volgend jaar ;)

Betreft het zijn in Maleisië kan ik zeggen dat m'n blik wordt verruimd.
Ik zie overeenkomsten tussen de lager liggende landen op de wereld. Zo zijn de meeste lokale bewoners lichtbruin getint en deed de kamer waar ik eerst verbleef me aan, nou het heeft wat , had net zo goed Costa Rica kunnen zijn. En, of qua bouwstijlen heeft het wat van het zuidelijk deel van Afrika of meer het zuidelijk deel van Europa. KK is in mijn ogen maar een klein plaatsje. Het deed me echt denken aan een vakantiegebied, -achtig resort. Ook het terras aan het water doet zuid Frans aan. In de bar heb ik nog gespit, freestijle gerapt vanaf het kleine podium. Dit werd dik ontvangen.

Betreft KK. Vies? Nee ik vind het er niet vies. Wel valt de hoeveelheid aan constante benzine dampen me op. Niet alle auto's lijken met behoorlijke filters op de uitlaat te zijn uitgerust. Iets dat je constant in ademt als je er doorheen loopt. Twee Australische mededuikers was het niet opgevallen. Twee Maleisiërs vroegen me wat ik o.a. had gezien en wat ik vond. Ze vertelden me dat m'n inschatting dat de levensverwachting hier niet erg hoog ligt, zo'n zeventig maximaal zei ik, klopte.

Sabah, Borneo, van Kota Kinabalu naar Sepilok,North east Malaysia


Verschil met Korea - Maleisië. Ja ---damn---. Kleine cultuurschock toen ik dinsdag m'n eerste dag echt in een deel van Maleisië had doorgebracht. Dit qua spraakzaamheid, dit qua het niet Koreaans zijn van mensen.
Van voorbeelden weet ik even niet waar te beginnen. Maar inmiddels ben ik zelf in ieder geval bekend met de term of begrip van 'snel opgroeien'. Dat kan op allerlei manieren zijn. Hier is het dat jonge kinderen 's avonds (begin van de avond) buiten zijn te vinden. En bijvoorbeeld plaatselijke zoetige vruchten verkopen tussen dinerende mensen in de buitenlucht.

En oh ja. Het weer is hier dus warm. Althans tijdens deze busreis heeft het wel meerdere keren geregend. Dit net nadat ik m'n jas, joggingsbroek en o.a. muts en handschoenen in KK heb achtergelaten.


Nu, kan ik hier nog wel veel verder doortypen. Doch vraag ik me af in hoeverre de aandacht van de lezer er nog blijft.
Persoonlijk groei ik. Het is gewoon, ik ben weer een stap verder. Heb een stadium afgerond en heb er zo veel mogelijk uitgehaald wat ik op dat moment achtte. Ik heb o.a. een foto-'portay' gemaakt van de omgeving en wat je meemaakt. De mensen van de 2D klas waren volgens mij best wel onder de indruk en het was voor hen alsof ze er echt bij waren.


Vannacht zat ik in een bar samen met mensen de lodge en vrienden van hen. "I'm from the Netherlands, came from South Korea now". Dat is voor hen dan natuurlijk: ver weg. Echter op dat moment voel ik me daar dan zeer vertrouwd en alsof ik alles wat ik nodig ben heb.
Nee, ik ben dus nog niet naar Nederland of Friesland gegaan. Ik vecht af en toe met het gevoel van gemis. Toch maakt het ""sense""/ toch kan ik het toch wel zien als een logische stap.

-_-huisjes op hout, mc'ing

Begin Kota Kinabalu vanaf vliegveld, Borneo, Sadan, Maleisie.

Ochtendgloren vanaf het eiland. Voor het eerst apen in het wild van dichtbij gezien en m'n tas had een ontmoeting met een hangbuikzwijn.

Uitsudderen van het semester vlog, afgelopen maandag opgenomen.:

Op reis blog #11

Een korte blog. Afgelopen zondagavond heb ik mijn laatste verslag, een portfolio van al het werk in de 2D/art class, opgestuurd. De laatste keer Emmaus, nog even bij een koreaanse kareoke bar langsgegaan en een kijkje mogen hebben om vervolgens naar Servas leden in Oksu, een geheel ander deel van Seoul, gegaan. Daar dus een redelijk nachtje gehad. Want korte nachten qua slaap zitten er ook tussen. Ik begin er aan te wennen.

En toen? Maandag naar Gangnam geweest. Dit heb ik ook gefilmd. ''haha Gangnam''. Weer, toch weer, ongelovelijk groot. Op het kruispunt alle vier de kanten tot in den einde grote flats. Wat zorgt voor mooie plaatjes. Ik als nieuweling kon daar dus nog even van genieten. Heel anders dan de Koreaan die er op een bus staat te wachten : p. Daar ben ik bij, jawel exit 8 ( de subway heeft daar zo'n, uit het hoofd, vijftien uitgangen) het volgende tegen gekomen. Koreaan die bij het Samsung gebouw bivakkeren. Want wat is er gebeurd? De dochter van de spreker is overleden aan Leukeminia. Op 18 jarige leeftijd is ze bij samsung gaan werken, twee jaar later melding en twee jaar later overleden. Terwijl het niet in de familie voorkomt. Waar ze werkte? Ze werkte bij de chip/chemiche afdeling van het bedrijf. Haar vader is zeven jaar bezig geweest met proces en wat niet om erkenning van de overheid te krijgen dat er een link ligt met haar haar werk. Al die tijd heeft het bedrijf dat tegengehouden. Alleen al het erkennen van de overheid. Een held, haar vader. Ze raadden aan om geen producten van het bedrijf te kopen totdat werkomstandigheden veranderd worden. Het geld dat we wel binnenkrijgen wordt, volgens deze partij, gebruikt om de mond te snoeren van betrokkenen en geschadigden.

Later naar Incheon vertrokken voor vertrek. Al m'n Koreaans geld omgewisseld voor de Malesies eenheid. Want ik ben naar Kota Kinabalu gegaan. Ook daar weer geleerd. O.a. over de koersen en koersverschillen met het inleveren en ontvangen van eenheden. Helaas kreeg ik de dag ervoor pas borg terug van waar ik woonde. Afijn. Hoe is Maleisië? Best heel veel. Graag vertel ik daar de volgende keer over.
Voor degenen die hem gemist hebben. Hier is de recentelijk online gekomen voorganger van deze blog:http://carpe.reismee.nl/reisverhaal/306002/reis-mee-blog-10
Bedankt voor het lezen en achterlaten van reacties! Beiden waardeer ik zeer!! Groetjes~~~!!